Het menselijk oog is een lichtgevoelig orgaan dat een hoge mate van specialisatie heeft bereikt en vele nuances onderscheidt, zoals de kleuren, de contrasten of verschillende graden van scherpte en wazigheid. Vandaag zullen we het delen van het oog mens.
Hoe zien we?
El visueel proces Het is zowel een zintuiglijk als een motorisch proces waardoor we informatie uit de wereld om ons heen kunnen interpreteren. In dit proces kunnen we drie fasen onderscheiden.
De eerste bestaat uit een fysieke fase waarin de licht dat wordt gereflecteerd door een object komt ons oog binnen en eenmaal binnen gaat het door de verschillende transparante structuren (hoornvlies, kamerwater, kristallijne y glasvocht) totdat u zich concentreert op de netvlies.
In de tweede fase wordt deze lichtgevende stimulus ontvangen verandert in zenuwimpuls en het gaat door de optische zenuw naar de achterhoofdskwab van de hersenen.
In de derde fase zenuwimpuls wordt geïnterpreteerd dat was ontvangen.
Delen van het oog
Om al dit fundamentele visuele proces te bereiken, is het noodzakelijk dat de anatomie van het oog en zijn complementaire structuren zich vanaf de kindertijd perfect ontwikkelen en dat er geen verandering is die het proces van de rijping van het visuele systeem belemmert.
De oculaire anatomie bestaat uit verschillende oculaire structuren:
Elk van deze structuren bestaat uit verschillende componenten, maar we zullen ons alleen concentreren op degene die mogelijk relevanter zijn wanneer licht komt in het oog, ofwel omdat ze als filter dienen of omdat het structuren zijn die gevoeliger zijn voor de effecten van dit licht. Om deze reden zullen we binnen de oogbal vier componenten benadrukken:
- Het hoornvlies
- El iris
- De lens
- Het netvlies
Het hoornvlies
Het hoornvlies bevindt zich aan de voorkant van het oog, vóór de iris. Het heeft een optische functie (het licht dat er doorheen gaat breken om zich op het netvlies te kunnen concentreren) en een beschermingsfunctie. Voor het vorige deel heeft hij contact met de traanfilm en grenst aan de oogleden, terwijl het achterste deel wordt gehydrateerd en gevoed door het kamervocht in de voorste oogkamer.
Het is samengesteld uit vijf lagen, waarvan we de dikste laag benadrukken, genaamd cornea stroma en die 90% van de totale dikte van het hoornvlies vertegenwoordigt, en de binnenste laag, het endotheel, waar cellen zijn met weinig regeneratiecapaciteit maar van groot belang voor het behoud van deze hoornvliesstructuur. De regelmatige rangschikking van de fibrillen, de cellen van alle lagen en het feit dat het een avasculaire structuur is, zorgen ervoor dat het transparant is.
Het hoornvlies is het eerste natuurlijke filter van het oog, aangezien het licht absorbeert met een golflengte van ongeveer minder dan 295 nm, zoals een deel van de ultraviolette straling.
De iris
De iris bevindt zich achter het hoornvlies en bestaat uit pigmentcellen en spiercellen die een centrale opening begrenzen die bekend staat als leerling.
De verwijding van deze pupil (mydriasis) of samentrekking (miose) wordt bereikt door de werking van de irisdilatatorspier en de irissfincter, waardoor de hoeveelheid licht die het oog binnenkomt wordt geregeld en gereguleerd.
De lens
De lens is de tweede dioptrie of lens van het oog. Het is een biconvexe lens die transparant is, zonder vasculariteit of zenuwen. Het wordt eerder beperkt door de iris (zonder ermee in contact te komen) en later door het kamerwater. Door de filamenten van de zonule van Zinn die deze aan de ciliaire spier vastmaken en dankzij de elasticiteit van de lens, kunnen we op verschillende afstanden scherpstellen. Met het verstrijken van de jaren verliest deze structuur aan elasticiteit en transparantie, waardoor de verziendheid en de seniele cataract.
De lens is ook het tweede natuurlijke filter van het oog, aangezien deze golflengten tussen 320 en 400 nm absorbeert, waardoor het netvlies wordt beschermd tegen de dichtstbijzijnde ultraviolette straling. Het beschermt ook gedeeltelijk het netvlies tegen blauw licht, hoewel het ook nodig is voor een goede visuele functie en andere fysiologische cycli.
Dit filter heeft niet dezelfde efficiëntie gedurende het hele leven, omdat jongere ogen een hogere doorlaatbaarheid hebben voor korte golflengten. Met de leeftijd neemt het aantal chromoforen in de lens toe, waardoor het absorptievermogen toeneemt en daarmee ook de bescherming van het netvlies tegen ultraviolette straling. Integendeel, de mogelijkheid van fotochemische reacties in de lens door het effect van dit licht vergroot de kans op lijden cataract.
Het netvlies
Het netvlies Het bevindt zich op het binnenste deel van de oogbal en is verantwoordelijk voor het ontvangen van de lichtprikkel van de externe omgeving, waardoor het wordt omgezet in een zenuwimpuls, zodat het later wordt overgedragen naar het occipitale gebied van de hersenen om te worden geïnterpreteerd. Het bestaat uit 10 lagen, waaronder we de laag fotoreceptoren en de laag van pigmentepitheel van het netvlies.
Er zijn twee soorten fotoreceptoren, kegels en staven. De eersten zijn verantwoordelijk voor de beste discriminatie en kleur. De staafjes zijn gevoeliger voor de waarneming van licht en daarom gebruiken we ze het meest in scotopische omstandigheden (nachtzicht). Wanneer licht het fotopigment van de fotoreceptoren raakt, begint een ketting van chemische reacties die ervoor zorgen dat het retinale pigmentepitheel deze lichtprikkel omzet in een zenuwimpuls.
Onder de functies van het retinale pigmentepitheel vinden we die van het regenereren van fotopigmenten en die van het fagocytiseren of elimineren van afvalmateriaal. Een deel van dit materiaal kan niet volledig worden verwijderd en hoopt zich op in de vorm van lipofuscine in het netvlies. Deze ophoping van materiaal neemt toe met het verstrijken van de jaren en kan de functies van het pigmentepitheel beïnvloeden. Deze functie van het verwijderen van dit materiaal kan worden aangetast door lichttoxiciteit en door chemische reacties van het zuurstofmetabolisme.
